منابع آب مورد استفاده و آبیاری میکرو (سیستم بارانی و قطره ای ) : پایان نامه ارشد کشاورزی

کشور عزیزمان ایران با توجه به تنوع اقلیم ، آب و هوای مطبوع و اراضی وسیعی که در اختیار دارد در صورت مدیریت در عرصه کشاورزی میتواند یکی از قطب های بلامنازع کشاورزی دنیا باشد و با پرورش دانش آموختگان خبره در گرایش های مختلف رشته کشاورزی میتوان به این مهم نایل آمد.دیجی لود در ادامه به معرفی پایان نامه های کارشناسی ارشد رشته کشاورزی میپردازد. پایان نامه حاضر با عنوان” منابع آب مورد استفاده و آبیاری میکرو (سیستم بارانی و قطره ای ) ” با گرایش مهندسی آب-آبیاری و زهکشی و با فرمت Word (قابل ویرایش) تقدیم شما دانشجویان عزیز میگردد.

چکیده منابع آب مورد استفاده و آبیاری میکرو (سیستم بارانی و قطره ای ) :

آب عاملي ضروري در توسعه کشاورزي و يکي از مهمترين فاکتورها براي توليدات گياهي ميباشد. نياز به آب را ميتوان از طريق منابع آب سطحي و يا منابع آب زيرزميني برطرف کرد. از‌ آن جا که آب محدود و کمياب است، استفاده مناسب آن در توليد محصولات کشاورزي لازم و ضروري است.‌‌ اين مسأله به درک درست از مديريت مؤثر آب باران و ذخيره آب‌هاي زيرزميني وابسته است.

آب و هوا يکي از فاکتورهاي مهم در تعيين آب مورد نياز گياه براي توليد و رشد بهينه بدون محدوديت ميباشد. بازدهي در زمين‌هاي خشک و بايري مانند: گوجرات، راجستان، اوتار پرادش و بخشي از‌هاريانا و پنجاب، ماهاراشترا، بخش‌هايي از تاميل نادو و بخش بزرگي از کارناتاکا و آندرا پرادش، کشاورزان بايد با شرايط نامساعد آب و هوايي نظير بارانهاي غير معمول کمتر از بارندگي‌هاي معمولي، بارانهاي معمول زودهنگام در پي خشکسالي طولانيمدت و يا بارش ديرهنگام باران‌هاي موسمي بسيار سنگين، مواجه شوند.

در هندوستان سطح اراضي ديم (متکي به باران) حدود 70 درصد کل اراضي تحت کشت و 31 درصد کل مساحت کشور را در مقايسه با نواحي خشک و نيمه خشک شامل ميشود. الگوي باران‌هاي موسمي جنوب غربي هندوستان بسيار نامنظم و غير قابل پيشبيني بوده و از‌‌ اين رو باعث خسارات مداوم محصولات کشاورزي ميشود.از اينرو، چنانچه باران‌هاي موسمي به طور غير عادي با تأخير همراه باشند، آبياري قبل از کاشت بذر ضروري است. به منظور مبارزه با خشکسالي در مناطق کم باران،‌ بهره‌برداري آبهاي زيرزميني تا حد امکان، توسعه تکنيکهاي مناسب براي حفظ رطوبت و رويکرد جامع بهسازي آبخوان از ارزش بسياري برخوردار ميباشند.استفاده مؤثر از آب در توليد محصولات کشاورزي تنها زماني به دست مي‌‌آيد که برنامهريزي، طراحي و عملکرد سيستم و توزيع در راستاي تأمين نياز بهينه، صورت گرفته باشد.

هر دو روش آبياري باراني و قطرهاي از تکنيک‌هاي پيشرفتهاي در مقايسه با روش‌هاي آبياري ثقلي-سطحي برخوردارند.اين سيستم‌ها از راندمان کاربرد بالاي آب و قابليت تطبيق با نواحي تپه‌‌اي برخوردار بوده و ميتواند 30 تا 50 درصد آب را ذخيره کند. به علاوه آبياري قطرهاي از ‌‌اين مزيت برخوردار است که ميتوان بويژه با کمک قطرهچکان طراحي شده، محلول آب و کود را به نزديکي محيط ريشه گياه رساند. همکاري نزديک مهندسان کشاورزي، خاکشناسان، محققان، سازندگان و کشاورزان در ‌‌اين امر لازم و ضروري است.

مؤلفان ‌‌اين مجموعه با داشتن تجارب بسيار در زمينه توليد محصول و مديريت آب، زحمات قابل تقدير بسياري را براي جمعآوري يک مجموعه از اسناد در زمينه “بهرهبرداري از منابع آب و آبياري تحت فشار” انجام دادهاند. من با اطمينان ميتوانم بگويم که ‌‌اين کتاب به طور گسترده در دانشکدهها، کالج‌ها و مؤسسات کشاورزي مورد پذيرش قرار خواهد گرفت.‌‌ اين نسخه به خوبي به عنوان يک راهنماي جامع براي دانشجويان کشاورزي، محققان، بويژه متخصصان مديريت آب، مروجين و کشاورزان مترقي، مورداستفاده قرار خواهد گرفت.

من صادقانه آرزو ميکنم که ‌‌اين کتاب بتواند کمک بزرگي براي رشد و حفظ منابع آبي بوده و بتواند راندمان مصرف آب را از طريق تکنيکهاي پيشرفته آبياري تحت فشار بالا ببرد.

بارش:

بارندگي سالانه در هندوستان از يک ناحيه به ناحيه‌ي ديگر بسيار متغير است بهعلاوه بارندگي به طور مطلوبي در دوره‌هاي رشد گياه توزيع نميشود. در حدود 75٪ بارندگي در طول دوران بارندگي‌هاي موسمي جنوب غربي (ژوئن تا سپتامبر) بوده و 25٪ باقي مانده در طول فصل بارندگي‌هاي موسمي شمال غربي (اکتبر تا

دسامبر) و بويژه نواحي جنوبي هندوستان رخ ميدهد. به علاوه بارندگي‌هاي موسمي قابل پيشبيني نميباشند. حتي در طول دوران فصل باران‌هاي موسمي، اغلب دوراني وجود دارد که بارندگي کافي نبوده و يا نامنظم ميباشد که ‌‌اين امر موجب خرابي و از بين رفتن محصولات کشاورزي ميشود. با آبياري‌هاي منظم و بر اساس برنامه زماني ميتوان از عهده چنين خشکسالي‌هايي برآمده و يا اگر بارندگي موسمي به طور غير عادي تأخير داشت آبياري قبل از بذرپاشي، براي حفظ محصول ضروري است.

توزيع منابع آب:

بيش از نيمي از سطح کره‌ي زمين براي رشد بيشتر محصولات مورد نظر باران کافي دريافت ميکند.

در هندوستان، بر اساس تخمين ميزان باران در حدود 3000 ميليون ايکر آب يا 370 ميليون هکتار آب دريافت ميشود که از ‌‌اين مقدار در حدود يک سوم آن يعني مقدار 1000ميليون ايکر فوت يا 123 ميليون هکتار متر از طريق تبخير و در حدود 650 ميليون ايکر فوت يا 80 ميليون هکتار متراز طريق تراوش در خاک به هدر ميرود.

به جز 450 ميليون ايکر فوت يا 43 ميليون هکتار متر آب باقيمانده روي لايه‌هاي بالاتر خاک که براي مقاصد آبياري جهت رشد گياهان مهار ميشود در حدود1350 ميليون ايکر فوت يا 170 ميليون هکتار متر جريان آب به عنوان رواناب وارد سيستم رودخانه‌ها ميشود.

از 650 ميليون ايکر فوت آبي که در خاک نفوذ ميکند، در حدود 350 ميليون ايکر فوت آب موجود در خاک ميتواند توسط محصولات مورد استفاده قرار گيرد و در حدود 300 ميليون ايکر فوت آب به لايه‌هاي عميقتر خاک نفوذ ميکند و موجب غنيسازي آب‌هاي زيرزميني ميشود که ميتوانند توسط چاهها و يا پمپ چاه عميق برداشت شود.

به علاوه برآورد ميشود که به جز ذخاير بارندگي کره زمين، 93٪ آبهاي زيرزمين در اقيانوسها و 7٪ باقي مانده را آب شيرين تشکيل ميدهند که از ‌‌اين 7٪ حدود 5٪ آن آب‌هاي زيرزميني هستند.

در هندوستان منابع آب براي تأمين نياز همه اراضي کافي است. اگر چه، منابع آب موجود به صورت مناسب توزيع نشدهاند، در حاليکه در برخي از نواحي هندوستان، بارانهاي موسمي موجب ويراني‌هاي مخرب ميشود، نواحي ديگر تحت تأثير خشکسالي‌هاي شديد قرار دارند. از‌‌اين رو، آب‌هاي زميني بيشتر و بيشتري بايد مهار شود. به علاوه در چنين نواحي ناهموار و با چنين بارندگي‌هاي نامنظمي، لازم است که منابع آب به گونه‌‌اي مديريت شوند که بتوان با کمترين مقدار برداشت همه‌ي اراضي را تحت پوشش قرار داد. در قرن اخير، از تانک‌هاي کوچک و بزرگ به عنوان منبع آب براي مناطقي با آبرساني محدود استفاده شده و به علاوه از آن‌ها براي تغذيه آب‌هاي زيرزميني استفاده شده است.