مقایسه ویژگی زبانی کودکان مبتلا به اوتیسم با کودکان عادی

اوتیسم (autism) یا درخودماندگی نوعی اختلال رشدي- عصبی است که مشکل در برقراري روابط اجتماعی، مشکل در برقراري ارتباط، و انجام فعالیتهاي محدود و تکراري از جمله علائم آن می باشد.(انجمن روانپزشکی آمریکا، 2000) اوتیسم همچنین شامل مشکلاتی در زمینه شناختی و زبان است.(ساتاگلو و فولستین، 1999) درحالیکه ژنتیک یکی از عوامل بروز اوتیسم است(ساتاگلو و فولستین، 1999) ، این اختلال می تواند توسط هر عاملی که سیستم عصبی مرکزي را تحت تاثیر قرار می دهد ایجاد شود(یانزن، 2003). اوتیسم در تمامی نقاط دنیا، در تمام سطوح اجتماعی و اقتصادي و در تمام گروههاي نژادي و قومیت ها دیده می شود(آدامز، 1998). علائم اوتیسم معمولاً بین 18 تا 36 ماهگی قابل مشاهده است (نیسورث، 2005). گفتار طوطیوار (تکرار کلمات و جملات، بدون درك معنی آنها) ، واژه سازي(Neologism) یعنی استفاده از کلمات ساختگی به جاي اسامی رسمی اشیاء، درك تحت اللفظی کلام (مثلاً وقتی گفته می شود: ” فلانی زمین خورد” فکر می کنند که زمین چیزي خوردنی است)، تاخیر زبانی با شدت و درجات مختلف، و استفاده از گفتاري که با شرایط محیطی و اجتماعی آنها مناسبت ندارد از ویژگیهاي مبتلایان به اوتیسم است(بارون – کوهن، 2010)

مقاله تحقیقاتی دانشجویی مقایسه ویژگی زبانی کودکان مبتلا به اوتیسم با کودکان عادی

تفاوتهاي فردي فراوانی در زمینه رشد زبان در بین افراد مبتلا به اوتیسم دیده می شود. برخی از آنها هرگز در طول زندگی خود صحبت نمی کنند، درحالیکه برخی دیگر، اگرچه گفتاري روان دارند، در درك و کاربرد زبان با مشکلاتی روبه رو هستند.(کوهن و میلارد،2003) به دلیل وجود تفاوتهاي فردي و شدت بیماري، طیفی از ناتوانایی ها، از اوتیسم خفیف تا شدید در نظر گرفته می شود، که یکی از تفاوتهاي اصلی میان این دو به توانایی هاي زبانی افراد مربوط است.(لرد و پاول، 1997) مبتلایان به اوتیسم شدید، ممکن است گنگ (Mute) باشند و یا حداقل سطح گفتار را با پژواك-گویی(Echolalia)کسب کنند. مبتلایان به اوتیسم خفیف، زبان را فرا می گیرند، اما کلمات و عبارات را با تفکر خود به کار می برند و در مکالمات با مشکل مواجهند.(بوشویگ، 2001) علاوه بر این، خطاهاي نحوي نیز در گفتار آنها دیده می شود.

اوتیسم یک اختلال عصبی تکاملی پیچیده می باشد که علایم آن شامل نقص در تعاملات اجتماعی، زبانیو ارتباطی می باشد.